Podsumowanie roku, plany sylwestrowe i… „Szalone nożyczki”

No to… zaczynamy!

Jak zwykle próbuję trzymać kilka srok za ogon, w związku z tym tematami dzisiejszego wpisu będą: podsumowanie roku, plany sylwestrowe oraz niewspomniane w tytule kolejne wnioski z planowania tygodniowego. Do tego dorzucę, niczym grzybki do bigosu, refleksję na temat spektaklu „Szalone nożyczki”, który miałam okazję obejrzeć w sobotę, 29 grudnia. Mam nadzieję, że wszystko to – zmiksowane razem – będzie w miarę strawne i zdatne do spożycia, czyli przeczytania…

Podsumowanie roku

W roku 2018 pracowałam przede wszystkim nad poczuciem własnej wartości, która przez wiele lat oscylowała w okolicach zera. Wciąż czułam się niewystarczająco dobra, by spełniać własne marzenia. Praca nad sobą i odczuwanymi emocjami doprowadziła mnie do wewnętrznej zgody na osobiste niedoskonałości i w rezultacie zaowocowała narodzinami tego bloga.

Nauczyłam się też dostrzegać piękno w codziennym życiu, w tym co szare, powtarzalne i często żmudne. Zauważyłam, że gdy człowiek postanowi tchnąć swego ducha w niezbyt ciekawą pracę czy obowiązki, zaczynają one nabierać zupełnie innych kolorów. Bo tak naprawdę wszystko zależy od naszego podejścia. Nie trzeba wyjeżdżać na Karaiby ani wygrać w totka, by móc się cieszyć własnym życiem. Od nas zależy czy zobaczymy w codzienności kierat czy przygodę.

Ponadto, odważyłam się zmieniać to co mogę zmienić i w związku z tym, gdy coś jest w zasięgu moich możliwości i moich działań – odrzucam poczucie skromności czy chęć jeszcze większego zasłużenia na daną rzecz. W konsekwencji biorę to, co pragnę wziąć. Przy okazji zaakceptowałam fakt, że niektóre rzeczy z różnych powodów będą dla mnie nieosiągalne i dlatego zdecydowałam się poświęcić najwięcej uwagi temu, co jest w zakresie moich możliwości. I powiem Wam szczerze, że podjęciu wyżej opisanych decyzji, oraz po wdrożeniu ich w życie, poczułam się dużo lepiej. Tak, że jeśli ktoś tego nie robi, a chciałby spróbować – polecam.

Planowanie tygodniowe, wniosków i informacji ciąg dalszy…

O tym, dlaczego postanowiłam wypróbować planowanie tygodniowe, jak w ogóle do tego doszło i na czym ono polega, napisałam tutaj:

Jak zwiększyć poczucie własnej skuteczności?

Natomiast dziś zrobię małe podsumowanie i w związku z tym wypunktuję wszystkie pozytywy, które zauważyłam:

• Większa skuteczność działania wynikająca z tego, że nie zaprzątam sobie głowy tym, że coś miałam zaplanowane na dany dzień czy godzinę i tego nie zrobiłam. Odpadło poczucie winy, pojawiła się chęć wdrażania w życie kolejnych planów. W konsekwencji tego co opisałam powyżej – wszystkie obowiązki zostały zrealizowane, a dodatkowo na blogu w grudniu pojawiła się całkiem pokaźna liczba notek…
• Zaskoczenie, że potrafię tyle rzeczy zrobić w ciągu tygodnia, gdy wreszcie przestaję się czepiać sama siebie.
• Większy luz w podejmowaniu decyzji dotyczących tego, co zrobię w danym dniu. Oczywiście to nie dotyczy rzeczy terminowych, priorytetowych, które zawsze sa na pierwszym miejscu.
• Brak poczucia gonienia w piętkę. Planuję, że w danym tygodniu zrobię coś, co terminowo wypada na przykład za dwa tygodnie. W ciągu najbliższych siedmiu dni zazwyczaj bez problemu znajduję na to czas, zawsze przychodzi ta chwila, kiedy zwyczajnie mi się chce. Przez to wiele spraw ogarniam przed planowanym czasem.
• Wewnętrzny spokój i gratisowo większa pomysłowość, nowe inspiracje. Tak jakby wraz z wyluzowaniem otworzyły się pewne drzwi w umyśle, dopuszczając do niego więcej świeżego powietrza, a właściwie to tchnienia, natchnienia, i tak dalej…

No cóż, póki co w planowaniu tygodniowym dostrzegam same plusy…

…i dlatego będę testować je dalej. Za jakiś napiszę czy wytrwałam oraz jak to u mnie dalej wygląda. W 2019 roku będę planować w kalendarzu, który dostałam od przyjaciółki, a który wygląda tak:

Plany sylwestrowe

Jeszcze w październiku, postanowiliśmy wraz z mężem obejrzeć w kieleckim teatrze im. Stefana Żeromskiego spektakl pod tytułem „Szalone nożyczki”. Bilety można było nabyć przez internet, w związku z tym weszliśmy na stronę teatru tylko po to, żeby ze zdziwieniem stwierdzić, że większość biletów na seanse – na najbliższe prawie dwa miesiące – została wykupiona! Na planszy do rezerwacji – w każdą sobotę i niedzielę – zostały już tylko nieliczne miejsca w ostatnich rzędach.

Niestety, ze względu na mój niedosłuch, pójście do teatru i siedzenie na samym końcu nie ma najmniejszego sensu. Jedyna opcja to miejsca w pierwszym lub drugim rzędzie, bo tylko tam głos aktorów do mnie dociera, a poza tym mam możliwość patrzenia na twarze i wspomagania się czytaniem z ust.

Okazało się, że bilety na moich warunkach możemy kupić najwcześniej na 29 grudnia, a był dopiero początek października! Mąż chwilę podumał, po czym zapytał:

– A może by tak seans sylwestrowy z lampką szampana?

Propozycja była dość kusząca, jednak po krótkim namyśle zdecydowałam, że wolę iść do teatru w sobotę, a Sylwestra spędzić w domu z mężem, wczesno-nastoletnim dzieciątkiem i bratem jako gościem. Wieczorem wybierzemy na spacer, potem zagramy w planszówki, posmakujemy przygotowanego wcześniej jedzenia, napijemy się wina i wspólnie dotrwamy do północy.

W wyniku tej decyzji, spektakl już obejrzałam i dlatego mogę się podzielić swoimi refleksjami. Proszę Państwa, kurtyna! Oto…

… „Szalone nożyczki”!

Co to za sztuka? „Szalone nożyczki” zostały napisane przez Niemca Paula Pörtnera w 1963 roku i wtedy były mroczną w swej wymowie psychodramą. Dopiero w 1976 roku amerykański producent teatralny, Bruce Jordan, przekształcił spektakl w komedię kryminalną. Od tego czasu „Szalone nożyczki” były grane w wielu teatrach na świecie, a ich popularność nadal jest bardzo duża. I tu nasuwa się pytanie: co powoduje, że sztuka mimo upływu lat cieszy się tak ogromnym powodzeniem? No właśnie…

Zacznijmy od fabuły spektaklu, w której o dziwo nie ma niczego zaskakującego. Mistrz fryzjerski o dość sugestywnym nazwisku, pan Antoni Wzięty, od ładnych paru lat wynajmuje pomieszczenie – w którym prowadzi swój salon – od ekscentrycznej pianistki Izabeli Richter. Pewnego dnia, owa pani zostaje zamordowana w swoim mieszkaniu. W celu uzyskania dokładniejszego obrazu dodajmy, że jej gniazdko znajduje się bezpośrednio nad salonem Antoniego. Do akcji wkracza policja oraz… widzowie w roli detektywów. Całkiem zwyczajny z początku spektakl, przeradza się w sztukę interaktywną. I wtedy, zarówno na scenie, jak i na widowni… zaczyna się dziać coś niesamowitego.

Kieleckie przedstawienie w reżyserii Jerzego Bończaka, od dnia premiery, czyli 9 października przyciąga rzesze teatromanów. My byliśmy na spektaklu w ostatnią sobotę grudnia i widownia niemal pękała w szwach. Wyszliśmy zachwyceni, zresztą były ku temu powody… Aktorzy z niesamowitym zaangażowaniem odegrali swoje role, zaś publiczność reagowała żywo i spontanicznie. Kto zabił panią Richter? Tu puszczę Wam oko i nie zdradzę tajemnicy. Udajcie się na spektakl, grany nie tylko w Kielcach, ale i w kilku innych miastach w Polsce i sami zobaczcie.

Mnie osobiście ujęła jedna rzecz,

a mianowicie aktorzy w taki sposób rozmawiali z widzami, komentując ich wypowiedzi, że ja jako osoba słabosłysząca nie miałam problemu ze zrozumieniem co się dzieje i w jakim kierunku posuwa się akcja. Za to – ode mnie prywatnie – ogromne brawa!

Na zakończenie, jako ciekawostkę podam…

…że „Szalone nożyczki” są najdłużej graną sztuką w Ameryce i z tego powodu zostały wpisane do Księgi Guinnesa.

I to by było na tyle…

Kończy się notka, kończy się rok 2018. Czytelnikom, którzy dotarli na te peryferie internetu, czyli na karty mojego bloga życzę udanego Sylwestra czy to w domu, czy poza domem oraz wszystkiego najlepszego w Nowym 2019 roku! Niech się spełnią Wasze marzenia, niech się rodzi i wzmacnia w Was siła zdolna góry przenosić, wspierająca realizację Waszych najwspanialszych celów i planów. Do siego roku!